۱) با توجه به اینکه همیشه بهترین راه درمان، پیشگیری است، خانواده باید به عواملی که سبب بروز ناشنوایی و کم شنوایی می شود توجه بسیار داشته باشد؛ عواملی چون: وجود سابقه کم شنوایی در خانواده، ازدواج فامیلی، بیماریهای عفونی مادر در دوران بارداری، زردی و…
۲) بروز مشکل شنوایی در زمینه های رشدی دیگر کودک نیز تأثیرگذار میباشد. اختلال در گفتار کودک، کاهش توانائیهای شناختی و مشکلات عاطفی و روانی کودک و خانواده وی و...
۳) لازم است بدانیم اختلال موجود در یک کودک کم شنوا تنها مربوط به حس شنوایی اوست و سایر حواس وی سالم می باشد و در نتیجه حواس دیگر مثل بینایی و یا لامسه باید جایگزین شنوایی گردد. استفاده مناسب از هوش کودک و رشد آن نیز می تواند تاحدودی نقص شنوایی را پوشش دهد.
۴) توجه خانواده به باقیمانده شنوایی کودک و استفاده مناسب از آن (با پیگیری جهت تجویز به موقع سمعک و برنامه های توانبخشی) سیر رشد کودک را هموار می نماید.
۵) ایجاد جو مناسب در خانواده جهت کمک به کودک کم شنوا می تواند علاوه بر اینکه سلامت روانی خانواده را در پی داشته باشد در ایجاد برنامه ریزی مناسب برای کودک کم شنوا بسیار مؤثر واقع شود. ارتباط مناسب والدین با یکدیگر، صمیمت موجود بین والدین و کودکانشان و ارتباط مناسب بین کودک کم شنوا و سایر فرزندان خانواده برنامه اصلی تربیتی خانواده محسوب می گردد.
۶) تقسیم وظایف در منزل نیز می تواند مادر را (که بیشترین نقش در تربیت فرزند را بر عهده دارد) در پیگیری برنامه های آموزشی و توانبخشی یاری دهد.
۷) توجه داشته باشیم خانواده ها می توانند با ایجاد ارتباط با یکدیگر، آموزشهای مفیدی را دریافت نمایند. بهترین افرادی که می توانند ما را در یاری رساندن به کودکانمان همراهی نمایند خانواده هایی هستند که کودک کم شنوایی دارند که از لحاظ سنی از کودک ما بزرگتر بوده و در رفع مشکل کودکشان خانواده های موفقی بوده اند.
۸) تنظیم فعالیتهای روزمره کودک، آموزش او را تسهیل می کند. زمان و میزان خواب، زمان غذاخوردن، زمان بازی و فعالیتهای گروهی و تفریحی تماماً بایستی توسط خانواده تنظیم گردد.
۹) بکار بردن سیستم های مناسب تشویق و تنبیه برای کودک نیز، علاوه بر تسهیل فعالیتهای آموزشی شما، در رشد شخصیت کودک بسیار مؤثر است.