سندروم شوگرن یک بیماری خودایمنی است که با التهاب در مجاری اشکی و غدد بزاقی مشخص می‌شود.

اغلب مبتلایان به این عارضه شکل بسیار ملایم آن را دارند و علائم خشکی چشم‌ها و دهان، خستگی، درد مفصل و درد عضلات را تجربه می‌کنند. بسیاری از مبتلایان به این سندروم مشکل تنها در حد بروز این علائم است. اما در شمار اندکی از افراد به صورت درگیری دستگاه‌های بدنی متعدد درمی‌آید و شکلی شبیه به بیماری لوپوس پیدا می‌کند؛ بیماری لوپوس یک بیماری خودایمنی دیگر است که در آن دستگاه ایمنی بدن شروع به حمله به بافت‌های سالم به خصوص مفاصل می‌کند.

بیماری شوگرن خیلی رایج نیست. تخمین‌ها در باره شیوع بیماری بسیار متفاوت است؛ یک بررسی در اروپا نشان داد که 4 درصد جمعیت به این بیماری دچار هستند، اما بر اساس بررسی دیگری در آمریکا بوسیله کلینیک مایو شیوع این بیماری بسیار کمتر حدود یک درصد است.

سندروم شوگرن در زنان شایع‌تر از مردان است و در اغلب افراد در هنگام میانسالی تشخیص داده می‌شود.

بین دو بیماری لوپوس و شوگرن تاحدی همپوشانی وجود دارد. پزشکان برای تشخیص میان این دو بیماری به الگوی التهابی در هر اندام توجه می‌کنند. برای مثال التهاب کلیه در سندروم شوگرن باعث می‌شود کارکرد کلیه در تعادل نمک و اسید در بدن دچار اشکال شود، در حالیکه در تصویری کاملا متفاوت، در بیماری لوپوس التهاب کلیه گلومول‌ها، کلافه‌های مویرگی که مواد زائد خون را تصفیه می‌کنند، را گرفتار می‌کند.

برخی از افراد دارای انواع خاصی از التهاب در ریه و کبد هستند که تنها در شوگرن دیده می‌شود و گاهی بیماری آنها در ادامه به شکل بیماری لوپوس در می‌آید.

افراد مبتلا به سندروم شوگرن احتمالا نوعی استعداد ژنتیکی برای ابتلا به آن دارند و برخی از عوامل محیطی موثر بر دستگاه ایمنی ممکن است آغازگر این بیماری باشند. در حال حاضر روشن نیست که چرا یک فرد خاص در یک نقطه خاص در زندگیش به این سندروم دچار می‌شود. اما مشخص است که استرس بر دستگاه ایمنی اثر بدی دارد.

درمان بستگی به این دارد که فرد در کجای طیف بیماری قرار داشته باشد. در موارد خفیف‌تر بیماری، درمان‌های موضعی برای برطرف کردن خشکی چشم‌ها و دهان انجام می‌شود. این درمان‌ها دستگاه ایمنی را به طور موضعی مهار می‌کنند تا التهاب کاهش یابد. همچنین به بیماران توصیه می‌شود تا به طور مداوم چک‌آپ دندانپزشکی انجام دهند.

در موارد شدیدتر شوگرن، مانند بیماری لوپوس، از داروهای عمومی "تغییردهنده بیماری" استفاده می‌شود. هیدروکسی کلروکین، یک داروی ضدمالاریا، برای درد مفصلی، درد عضلانی و خستگی ناشی از بیماری مفید است.

در موارد التهاب شدیدتر که ریه، کلیه یا کبد درگیر می‌شوند، داروهای مهارکننده ایمنی قوی‌تر مانند داروهای استروئیدی یا متوترکسات تجویز می‌شود تا دستگاه ایمنی را کاملا مهار شود.